Emel KIRIM VAKFI
KETKEN YOLIMIZDAN BURULMAYIQ
Nariman CELÂL
Küneş endi yüksekte… Açıq, bulutsız künge, otlarnıñ qoqusına, terek taldasına quvanıp, serbest ana tilimizde qonuşqanımızdan zevq alıp, aşıqmay, laf etip, yavaş-yavaş ketemiz.
Epimiz farqlımız, lâkin bizni umumiyhatıra, umumiyağrı ve umumiy ümüt birleştire. Ana tilimizde laf etmek, Vatanımızda tınç ve serbest yaşamaq isteği bizni bugün bu yerge, bu yolğa ketirdi.
Qırımnı bugün qorqu, alçaqlıq, ekiyüzlilik, yalan-iftira qaplap aldı. İnsanlarnı mecalsızlıq bağladı, içlerini yaqtı. Serbest nefes almağa, fikir etmeğe yasaq olğanına qulaq asmayıp, laf ettirmey. Dersiñ, añımıznı, ruhumıznı, areketlerimizni totlu zıncırlar sardı. Töpege atqan er bir adımımız bizni bu zayıflıq duyğularından uzaqlaştıra.
Köterilgenimiz sayın, yolımız vira ağırlaşa. Lâkin bir-birimizge destek kösterip, adım-adım töpege taba ketemiz.
Etrafqa baqıp, oylarğa dalam: nice insanlar bu yolnen ketip töpege çıqtı, ne qadarı bizden soñ daa köterilecek? Ne qadarı maqsadına irişti ve, uçurımnıñ ucunda turıp, serbest Vatanınıñ qaya-dağlar, sonsuz çöllerinden esken serin taze yellerini yutum-yutum içip zevq-quvet aldı?
İnsan dertlerine, azaplarına pervasız baqa qocaman, daimiy, susqun çatırdağ. Er şeyni kördi, er şeyni bile. Muqaytlıqnen taşlarına toqunam ve uzaq keçmişqe dalam. Çatırdağ da meni duya, sanki aramızda ince, lâkin teren, ebediy bağ bar.
Bütün bugünki ğam-qasevetler, şübeler ğayıp ola, ve olarnıñ yerine yanı irişmeler içün quvet doğa. Yüregimde ise eminlik peyda ola: Çatıdağ turğance, bizim bala-torunlarımız da Ana-Vatanında yaşaycaq. Yüce dağ ise dünya turğanı qadar turdı em o qadar daa turacaqtır.
Tek bizler töpege taba ketken yoldan burulmayıq…
