ÖZ CURTUMDA ĞARİPMEN

Vefatının 80. Yılında:

ÖZ CURTUMDA ĞARİPMEN

Mehmet NİYAZİ

Yeşillenmiy, külmiysiñ Curt sen. Niçün tüssüzsiñ?
Aqşamlarıñ sis bola, tañ feyz berip açılmay,
Quşlar çıraysız, çeçeklerden qoqu cayılmay.
Ah, sanke bir ümitsiz hasta, güzel bir qızsıñ.
Yaznı möñlik ozğardı, qış geçti qayğılarman,
Men oñğan kün bekliymen, milletke sayğılarman.

Bir oñğan kün, qalbimde oñğan bahar besliymen,
Her tüsde, her örnekte açsın diymen, çeçekler.
Yeşillensin çimenler, çöl, tav, çayır, terekler.
Quşlar ötsin, sular aqsın; bir bunday kün bekliymen.
Qanat caysın melekler tolğunlanğan çöllerde,
Oynaşsınlar periler özenlerde, köllerde.

Uçmağımız Yeşil Curt, bayrağımız ciksiz kök
Bolsın, diymen. Üstünde elem körmiy zevk sürsek,
Şanlarıman ögüngen millet bolıp bir cürsek,
Nurlar saçsa yüksekten Curtımızğa kök!
Oh, ne tatlı tilekler möñ qalbimde yaşattım!
Curt süygüsün can bilip öz ömrimni aşattım.

Men şay dedim, aylandım qayttım ana vatanğa.
Keldim, kördim, tavsigen halq, suvunğan özinden.
Hazzetmiy ħiçbir kimse “millet”, “vatan” sözinden.
Qalmasaydı, Ya Rabbi, Curt gene de camanğa!
Her qalpte bir hüzün bar, her köz Haqqa ters qaray,
Qart caşlıqqa erişken, caş qartlıqnı bek horlay.

Cat tuvulman men sağa, cat qalmadım bir zaman.
Tış yerlerde cürsem de, sağuvıñman cıladım.
Köp tentiydim, hayaliñ cırlarman qarşıladım.
Cıltırağan ümitmen taptım tışta dost, tuvğan.
Öz curtımda ğaripmen, öz halqımda kimsesiz.
Açıl biraz, Yeşil Curt, açıl biraz Güzel Qız!